CAHAYO NAN LAPUAK

Oleh : Endri Aldilla, S.Pd
(Guru Seni Budaya SMP Negeri 3 Solok)

Pado malam hari, di dalam rumah gadang, katiko itu listrik mati. Dilua hujan turun rintiak-rintiak. Hanyo ado sabuah lampu stongkeang iduik di tangah ruang tamu.

Rano jo Andi duduak di lantai rumah gadang. Andi rasah, mamacik hape nan mati karano indak bisa dicas.

“Rano, sinyal ndak ado. HP awak mati pulo. Ondeh … rumah ko ndak lo ado genset?” Andi mangecek ka Rano.

“Biaso di kampuang ko, Di. Kalau listrik padam, yo saba. Tapi… liek tu!” kecek Rano sambia galak ketek ka Andi, inyo manunjuak ke lampu stongkeang.

“Eh… aa tuu? Baa ado api di dalam lampu? Bahayo bana mah!” Kecek Andi antaro penasaran jo binguang.

“Itu lampu stongkeang, Di. Dulu hanyo itu lampu di kampuang ko sabalun listrik ado.” Jawek Rano serius tapi bangga.

Tibo-tibo ayah Rano masuak sambia membao kopi. Mandanga anak-anak tu mangecek, ayah Rano manungkeh, “Batua, Rano. Lampu itu kawan lamo ayah. Dulu, malam-malam di rumah gadang ko hanyo ditarangi ciek lampu sarupo itu.”

Ndak lamo siap tu Niniak masuak lambek-lambek, membao sapu lidi. Niniak tasengeang katiko maliek lampu stongkeang iduik.
Ayah dan Rano manoleh hormat.

“Hmm… cahayo ko indak berubah dari zaman niniak gadih dulu. Katiko niniak gadih, lampu ko nan mangawani manjaik malam-malam, sambia menunggu mamak pulang dari sawah.” Kecek niniak.

“Aiihh… niniak pakai lampu ko dari dulu? Segeh niak. Tapi kini bantuaknyo ndak murah yo niak, harus isi minyak gai.” Jawek Andi sekalian tapana.

“Ndak murah, tapi banyak aratinyo. Katiko urang pakai lampu ko, hati-hati awak tu tinggi, rumah rapi, urang basamo, indak lupo mangaji malam hari.” Kato niniak sambia sanyum lapeh.

Baca Juga :  Pincuran Pamandian Urang Dewa

Ayah maarahkan kato pado Andi jo Rano.
“Kini, walau tarang, banyak rumah yang kalam – bukan karano lampu, tapi karano ndak ado lai garah, carito, atau baraja jo mangaji basamo.”

“Iyo, yah… Rano pun acok di kamar surang, main HP. Ndak pernah sadar kalau cahayo nan kini malah menjauahkan awak dari keluarga.” Jawek Rano saakan sadar jo kaadaan kini.

Sadonyo duduak manguliliangi lampu stongkeang. Hujan masih tadanga di lua. Hanyo lampu tu sumber cahayo.
“Kalau baitu… baa ndak diajakan di sakola? Atau dibuek museum khusus, yo? Sayang bana kalau hilang baitu sajo.” Kato Andi lunak.

“Kalau anak-anak kini lai paduli, lampu ko bisa jadi cahayo ingatan. Ndak untuak manarangi rumah, tapi manarangi hati.” Kato Niniak ka Rano Jo Andi.

“Kalian generasi baru. Tapi jan lupo tanah asa. Kalau lampu stongkeang ndak bisa dipakai lai, saindaknyo, simpanlah carito jo maknanyo”.

Rano janji, yah, Nek. Rano akan tulih carito lampu ko. Bia kawan-kawan Rano tau, kampuang ko pernah punyo cahayo nan labiah dari sakadar tarang.” Jawek Rano sambia mamandang lampu panuah arati.

Lampu stongkeang menyalo tarang. Sadonyo duduak dalam kahangatan, manyimak suaro hujan jo carito lamo nan hidup baliak.

Tapi sayang sabana sayang, ado pulo nan paralu diluruihkan. Lampu stongkeang, lampu srtongkeang, atau lampu strongkiang nan dikicek an urang awak sajak dulu tu paralu kito tau aratinyo.

Di surek kaba lamo taun 50 an. Ado tatulih “Lampu STORMKING”. Aratinyo RAJA BADAI. Kicek urang nan mambuek, lampu STORMKING tu indak kamati mati walau dinyaloan katiko badai. Tahan angin. Inyo mati kalau habih minyak.

Baca Juga :  Perempuan Minangkabau Menantu Idaman, Benarkah?

Tapi urang awak lah talonsong manyabuik stongkeang. Bialah. Nan paralu jaleh aratinyo. (*)