Curito Oleh: Feriani Anis, M.Pd. (Guru SMPN 29 Padang, Peserta Bimtek RBD th 2025)
Labuah nan indak basuo ujuang pagi itu, matohari tabik lambek-lambek di ujuang Bukik Barisan. Kabuik tipih masih manyalimuti kampuang Sianok, mambuek suasana dingin bacampua harok. Dari sabuah pintu ketek rumah gadang nan lah lamo indak bahuni, tampak si Malin tagak jo mato nan layu. Rambuiknyo lah mulai ubanan, manandoan umua nan lah indak mudo lai.
Malin sajo di rumah gadang tu. Anaknyo, Si Rina, lah pai marantau ka Jakarta sajak sapuluah taun nan lalu. Mulonyo Malin sanang, anaknyo bisa sukses di kota gadang. Tapi lamo-lamo, raso sunyi manggaragok hatinyo. Talepon jarang, kaba pun saketek. Tiok malam, Malin hanyo bisa mancaliak bintang di langik, mangana-ngana maso Rina ketek dulu, nan salalu mangawani inyo mambaco kaba di parak.
Hari patang, Malin pai ka lapau Umi Salma. Umi Salma nan lah tau isi hati Malin, hanyo bisa manggalehkan teh talua angek jo senyum nan hangek pulo.
“Baa kaba, Lin? Anak di rantau elok-elok se tu?” tanyo Umi Salma sambia manyaruik-an rokok daun.
Malin hanyo manggeleang lambek lambek. “Antah lah, Mi. Lah duo bulan indak ado kaba. Ambo cameh.”
Umi Salma mambaleh jo mangicuikkan bibia. “Saba lah Lin. Anak gadih memang co itu. Kalau lah mandapek dunio baru, kampuang kadang talupoan.”
Kato-kato Umi Salma tu manyaik hati Malin. Malin tau, Umi Salma indak bamukasuik buruak. Tapi raso sakik di dado Malin samakin manjadi-jadi. Malin manaruikan teh taluanyo sampai abih, sudah tu mintak izin pulang.
Di tangah jalan, Malin batamu jo Mak Kariang, urang paliang tuo di kampuang nan takenal bijaksano. Mak Kariang sadang duduak di tabek, mangana-ngana iwak.
“Assalamualaikum, Mak,” sapo Malin.
“Waalaikumsalam, Lin. Baa?” jawek Mak Kariang.
Malin mancaritokan kasiahnyo. Mak Kariang mandanga sajo, matonyo mancaliak luruih ka aia tabek.
“Lin,” kecek Mak Kariang, “hiduik ko ibarat labuah. Kadang luruih, kadang baliku. Kadang tarang, kadang kalam. Anak-anak kito, inyo punyo labuahnyo surang. Kito sabagai urang gaek, hanyo bisa mambari bekal jo doa. Kalau inyo pai jauah, itu bukan bararti inyo indak paduli. Mungkin inyo sadang mancari ujuang labuahnyo, nan indak kito tau.”
Malin marunuik kato-kato Mak Kariang. “Tapi sampai bilo, Mak? Sampai bilo ambo harus mananti?”
Mak Kariang malapeh angok panjang. “Sampai doa sanak manyatokan di ujuang labuahnyo, Lin. Doa urang gaek itu indak ado hijabnyo. Itu lah nan paliang kuek.”
Pulang dari Mak Kariang, hati Malin agak tanang. Malin mulai baraja untuak ikhlas. Tiok malam, sasudah sumbayang Isya, Malin basujuik lamo. Inyo mamintak-an doa untuak Rina, supayo anaknyo salalu dalam linduangan Allah, sukses dunio akhiraik, dan indak malupoan asa-usuanyo.
Pado suatu sore, katiko Malin sadang manyiram bungo di muko rumah, ado oto itam baranti di muko rumah gadangnyo. Jantuang Malin badabok kancang. Dari oto tu, kalua surang gadih nan bajilbab, jo anak ketek nan mandongkang di pinggangnyo.
“Apaak!” suaro tu manyapo.
Malin tak acuah. Malin indak salah danga. Itu suaro Rina, anaknyo. Malin mancaliak Rina nan lah baduo, manyaruik, lalu mambimbiang anak ketek tu manuju inyo. Aia mato Malin taserak.
“Maafkan Rina, pak. Rina banyak karajo bana di sinan,” kecek Rina sambia mamaluak Malin. “Ko cucu Apak, namonya Hafiz.”
Malin mamaluak Rina jo Hafiz arek arek. Rasonya, hari itu, labuah nan indak basuo ujuang tu, lah mandapek ujuangnyo. Ujuang nan panuah jo raso syukur dan harok. Mak Kariang bana kiceknyo, doa urang gaek indak ado hijabnyo. Dan di dalam diri Malin, lah tumbuah raso yakin, indak ado labuah nan indak ado ujuangnyo, salamo kito punyo iman jo harok. (*)
Sumber gambar: Dtive4Life. (Diakses dari google free access.
